Mohamed en Jacob zaten stil tegenover hem. ‘De stem is te vervormd om te herkennen.’ Een flits van boosheid trok door de ogen van Jacob. ‘Is er nog iemand die we kunnen vragen?’ Er klok iets van verslagenheid, door in Dacian’s vraag. De jongens schudden hun hoofden. ‘Kan je broer…’ begon Dacian maar, de opgetrokken wenkbrouwen van Mohamed stopte hem even. ‘Zou het kunnen?’ Bepleitte hij.  Jacob sloeg zijn ogen naar de grond, zijn schouders zakte, schaamte nam bezit van zijn lichaam. ‘Ik weet het niet,’ antwoordde hij bijna fluisterend. ‘Misschien heeft mijn moeder iets gehoord; Robert woont nog thuis.’

Ben zo terug – Bart