Nadat ik de laatste hap van mijn middag eten heb opgegeten en ik de mok heb geleegd, sta ik met hernieuwde moed op om mijzelf weer te werk te stellen. Het schamele maal zal net genoeg zijn om de werkdag vol te houden. Het is juist deze baan die mij nog in leven houd, voor net genoeg geld zorgt om mijn bestaan te garanderen. Alles in de hoop, in volledige overgave van onze keuze. Ik sleep mijzelf door de gangen naar buiten het gazon over de zinderende hitte in, waar mijn werkplek, een houten hoge tafel, aan het water is. Een stapel droge linnen lakens ligt al op mij te wachten. Opvouwen, dat is mijn bestaan. Van 6 uur ’s ochtends tot 6 uur ’s avonds was op vouwen. Het kan nog erger er is ook iemand die de was ophangt en weer van de lijnen af moet halen. Ieder zijn eigen taak, zijn eigen invulling van het leven. De hernieuwde moed is mij al weer diep in de schoenen gezakt bij het zien van deze treurigheid. Hoe heerlijk is de frisse geur van schoon wasgoed, zo bruut verpest door de deze overdaad. Een harde klap ontwaard mij uit mijn beslommeringen. Het gerinkel van glasscherven.
Aan de overkant van het water staat een man met een honkbalknuppel op de voorruit van een auto in te slaan. Bij mijn opkijken zie ik zijn gezicht veranderen, de woede ebt langzaam weg en de zo vastbesloten, hooggeheven knuppel laat hij moedeloos zakken. De knuppel nog net zichtbaar boven de motorkap totdat zijn vingers de grip volledig verliezen en de klank van vallend hout mijn oor bereikt. Is het dan toch waar? Vraag ik mijzelf af. kunnen wij alleen vredig bestaan als iemand ons verteld wat wij moeten doen en hoe we ons dienen te gedragen? Zijn wij niet instaat om zelf invulling aan ons leven te geven?
Lang leven de vervallen utopie!
Ben zo terug – Bart
Geef een reactie