Stukjes onzin

Lichaam

Als mijn tweede voet de regen verlaat en zich bij zijn gelijken voegt, het droge portiek in, zoeken mijn ogen als waren zij één, vertroebeld door bespatte brillenglazen, het bellenbord af. Mijn wijsvinger strekt zich zonder twijfel tot mijn hoofd zich probeert te herinneren welke bel de juiste was. Beweegt mijn vinger zich langs de verschillende bellen tot mijn hoofd zich weer herinnerd.

Gesprekje

– Ik wil je kennen.
– Wat wil je weten?
– Hoe kan ik dat weten als ik je niet ken?

Bij binnen komst

Ik ben verlegen als ik binnen kom, ben enkel nog bezig met mijzelf zo onzichtbaar mogelijk te maken. Op te gaan in de groep mensen, niet meer het individu zijn. Een waar is Wally figuur.

Visite

‘… Weet je wie er dood is? Ouwe Siemen. Ja zomaar opeens. Nee dat is de andere broer. Hij had drie broers toch. Je weet wel hij woonde naast Alie. Hoe heet zij ook alweer Witteman?’
‘Witteveen.‘
‘Witteveen inderdaad. Toen woonde zij nog aan de Hoge Elft. Zij is later naar ’t Zand verhuist. Weet je nog wel. Haar man is toen voor de trein gesprongen.’

Verbroken stilte 

In diep gesprek met haar telefoon stapt ze binnen, zonder pardon perst zij zich in de enige lege plaats in de stilte coupé.

Gedachten verstoord

Groot en breed en Zweeds en… een rand van Björn Borg ondergoed boven de rand van zijn broek.

En dan?

Het licht dat de lantarenpaal neer laat vallen verdrinkt, nog voor het de grond kan raken, in de schreeuwende reclame. Letters in neon, lopende led verlichting en dan…?

Op gevoel zoekend naar licht

Langzaam sloot hij de deur achter zich. Te snel. In de nacht, die met het dicht gaan van de deur ontstond, voelde hij rond de deurpost op zoek naar licht.

Ben zo terug – Bart