De zilte geur van het wad had mij doen terug denken aan mijn jeugd. Waarschijnlijk was het de combinatie van de lucht en de plaats. Het helmgras schuurde scherp langs mijn benen en haalde mij uit mijn gedachte. Ik liep verder. Het pad naar niets werd steeds meer een uitgesleten paadje door het gras en uiteindelijk niet meer zichtbaar tussen de sprieten. Al lopend, richting de noordkaap veranderde het landschap van grasland naar duinen. Uiteindelijk kwam ik op een enorme zandvlakte die in de verte overging in het wad. De heldere felle zon zorgde voor luchtspiegelingen boven het hete zand.
Ben zo terug – Bart
Geef een reactie