#31 van 31 – Einde

‘Wij moeten zijn moeder bellen’ Mohameds’s gedachten waren opeens aangesprongen. ‘J’Alla, zijn moeder…’ J’Alla zat naast hem. ‘Dacian heeft dat al geregeld. Beneden weten ze het en brengen haar hier naartoe’. Hij keek haar even aan. Zijn blik gevuld met treurigheid. ‘Gaat het?’ J’Alla legde een hand op zijn schouder. ‘Ik weet het niet’ antwoordde hij zijn ogen weer naar Jacob toegekeerd. ‘Ik weet het niet,’ herhaalde hij. ‘Ik zal wat drinken en eten voor je regelen’ zei J’Alla terwijl ze opstond. ‘Je moet wat eten,’ ze verliet de kamer. 
‘Het komt allemaal weer goed,’ fluisterde hij in Jacob’s oor.  

Dacian pakte zijn telefoon, tikte de naam van Ester aan en wachtte. ‘Ja, wil je voor mij alle namen in de zaak Mohamed en Jacob opsturen?’ Dacian luisterde. ‘Ja. Doe dat maar. Dank je wel’ De rechercheur was gaan zitten. ‘We hebben nog een gedeeltelijke vingerafdruk gevonden. Op de sluiting van de tas. We vermoeden dat daar de bom in gezeten heeft, aangezien er weinig meer dan flarden van over zijn’ Hij zuchtte. ‘Het is van zijn broer.’ Dacian knikte. ‘Ook hebben wij gezocht naar het nul-zes-nummer en waar hij op het moment van de aanslag zou zijn. Heel dichtbij…’

27/5/2023

We zijn vandaag naar mijn moeder geweest. We hadden het zo afgesproken dat Robert er niet zou zijn. Die ging met zijn “vrienden” weg. Ik was nerveus. Weet eigenlijk niet waarom, maar toch. Mohamed heeft de gave om zich aan te passen aan elke situatie, zo ook in deze. Mijn moeder was blij voor ons. Gelukkig. Toen Mohamed even weg was zei ze fluisterend: ‘ik zal niets tegen je broer zeggen.’
Ik was eerst verontwaardigd, maar snapte dat ze het goed bedoelde. We hebben haar mee uit eten genomen, een gezellige avond gehad. Kon alleen maar glimlachen onderweg naar huis. 

‘Twee auto’s zijn al onderweg, de rest duurt wat langer’ zei de rechercheur. ‘Wij doen de ondervraging wel.’ Dacian stribbelde niet tegen. Hij wist dat hij te dicht betrokken was bij de zaak. Het zou de ondervraging alleen maar beïnvloeden. Toen Robert in de verhoorkamer zat, luisterde Dacian mee. 
Het was wraak. Zoveel gevoelens van onvermogen, samenzweringstheorien over mensen, dingen en de wereld om hem heen…
Dacian drukte het geluid uit, pakte uit zijn binnenzak zijn oortjes. 
Beth hard zong:

“Nobody told me there’d be days like these

There’s gotta be something more than misery

It’s the salt that stings”

12/6/2023

De meest bizarre dag vandaag!  De volgende les zou net beginnen toen Mohamed een belletje kreeg van één of andere agent die met hem wilde praten. Het was zo belangrijk dat hij naar onze opleiding kwam. Wij hadden een ruimte geregeld zodat ze samen rustig konden praten. Ik zat al in de les toen ik een berichtje kreeg of ik wilde komen. Dacian wilde dat ik naar een audiofragment luisterde, of ik de stem herkende. Het was één van de meest surrealistische momenten van mijn leven. Er zou een aanslag op het leven van Mohamed worden gepland. Totaal onbekende stem!

Ben zo terug – Bart

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *