‘Ik voel, ik voel, wat jij …’ zijn ogen schieten naar het plafond. Zijn wenkbrauwen fronsend alsof daar de rest van de zin geschreven staat, ‘… niet weet dat ik voel.’  Hij kijkt op van zijn handen, een glimlach en er glimt iets ondeugend in zijn ogen. Ik probeer mijn ongeduldigheid te verhullen. Of dat helemaal lukt, weet ik niet. Hij verandert zijn stem …
‘We gaan over onze gevoelens praten’ zegt hij zonder enige emotie met een zangerige stem. ‘Als jij nou eens begint. Benoem een emotie en wat je daarbij voelt.’ 
‘Ergernis’ zeg ik hoewel ik een glimlach helemaal niet kan onderdrukken. 
Triomfantelijk antwoord hij: ‘Goed gesprek! We hebben vooruitgang geboekt! Volgende week weer?’ 

Ben zo terug – Bart