BenZoTerug

Tag: Treinen

  • Perspectief

    Er is een hoop te zien. Het vreemde is dat iedereen leeft. Het vrouwtje dat voor mij zorgt is in de zeventig en zit stil naast mij. Wij staan buiten het leven, iedereen negeert ons. Een jongetje steekt zijn hand naar mij uit. Ik strek mijn nek uit, ruik zijn geur en lik zijn vinger. De moeder trekt hem bij mij weg. Even was er contact met de buitenwereld. De trein stopt en leegt zichzelf, dan word hij opnieuw bevolkt. Nieuwe geurtjes en mensen om mee te communiceren. De wanden blijven staan en zij zit nog steeds stil naast mij.

     Ben zo terug – Bart

  • Concert II (En 100 woorden terug.)

    Langzaam loopt de zaal leeg. Een laatste biertje voor de wandeling naar het station. Mijn oren ruizen na in de afwezigheid van al het geluid. Een snel afscheid en wij reizen terug naar ons eigen leven. De betekenis van sommige liedjes is veranderd door het licht en de omgeving, andere door de gesproken intermezzo’s. Nog andere hebben licht geworpen op teksten van eerdere albums. Mijn brein zindert, na een avond vol muziek uit de ziel. Het bevestigt dat de mensheid eeuwig zoekt naar een beschrijving van zijn leven. De trein is nagenoeg leeg. Dé plaats om het leven te beschrijven.

    Ben zo terug – Bart

  • Concert I (100 woorden heen…)

    Een lichte spanning neemt bezit van mijn lichaam. “Een uur of twee op centraal?” vraagt een berichtje mijn aandacht. Het is een afspraak die we telkens weer maken. De lift tussen perron twee en drie, daar zullen wij elkaar ontmoeten. Ik heb de hele rit om nogmaals het album door te nemen. Mijn handen zijn klam, een tinteling speelt door mijn brein, in afwachting van het live-optreden. Anderhalf uur luisteren naar de observaties van een ander leven. De muziek sluit mij af voor de wereld om mij heen. Wat wil ik vanavond graag horen? vraag ik mijzelf af.

    Ben zo terug – Bart