BenZoTerug

Tag: Medaillon

  • Vondst

    Haar vingers strijken het medaillon zacht, alsof het met elke streek van haar vingers meer waarde krijgt. Zij zit in het portaal te wachten en kijkt hopeloos in het rond, schichtig bijna en klampt iedereen die voorbijkomt aan. Als ik binnen stap vraagt ze mij: ‘Staat er buiten al iemand te wachten. Ik word opgehaald maar er is nog niemand gekomen.’ Ik vraag haar, ‘hoe laat zou u worden opgehaald?’ Ze fronst haar wenkbrauwen. ‘Rond elf uur,’ zegt ze onzeker. Ik glimlach vriendelijk en verzeker haar dat het nog tien minuten duurt voor het elf uur is. ‘Ik kom straks weer terug, als u hier nog bent ga ik wel even voor u bellen, goed?’ Ze knikt.

    Als ik de trap afkom en het portaal in kijk, is het leeg. Er is iemand voor haar gekomen denk ik opgelucht. Als ik de zwarte mat opstap zie ik het bronzen medaillon. Het ligt verlaten op de mat. De gladde kant omhoog. Voorzichtig neem ik het tussen mijn vingers. Het kleine figuur dat op de voorkant staat is nauwelijks nog te zien. Uit mijn witte jas pak ik een papiertje, vouw het tot een kleine enveloppe pak m’n pen en schrijf; deze vond ik op de mat. En stop het medaillon erin. Mijn vingers zoeken langs de bellen naar de naam van de mevrouw. 
    208 Mw. De Waar. Zoek de brievenbus en stop het envelopje erin. Draai mij en stap naar buiten. 

    Ben zo terug – Bart

  • Zoeken … IV (Een Beetje fantasie)

    lees hier de eerder delen terug

    Het bleef even stil. Het beeld van de jongen, met zijn vader onderweg naar huis, hing in de stille lucht. Aiōn draaide zijn duimen en begon; ‘Van wie kom jij?’ zijn stem voorzichtig, alsof hij bang was het beeld met te veel geluid versplinteren. ‘Cheiron zoon van…’
    ‘Helops’ zei hij, voor ik verder kon vertellen van mijn vader. ‘Juist…’, hij keek uit het raam waar een merel tussen de bladeren opzoek was naar wat eten. ‘Het begin van het begin’ fluisterde hij. Op de achtergrond klonk het geluid van de radio die Aiōn zachter had gezet. ‘Mag ik niet…’ Aiōn hield zijn hand naar mij op alsof hij wilde zeggen: wacht. ‘De Witte Heiligen’ zei hij zacht, alsof hij tegen zichzelf sprak. Langzaam draaide hij zijn hoofd terug en keek mij recht in het gezicht. ‘Weet u waarom ik hier ben meneer Cheiron?’ zuchtte hij zijn vraag. De warme middagzon scheen door het hoge raam over de met stapels boeken gevulde tafel. Het zwarte leer voelde warm tussen mijn vingers. ‘Ik probeer te begrijpen wat uw vraag is’, zei ik. ‘Ik ben hier om het verloop van de tijd te observeren. Ik ben er, maar ik weet niet alles wat er in die tijd gebeurd.’ Zijn stem klonk bedroeft. ‘Het is belangrijk dat je begrijpt wat ik doe. Ik observeer de tijd. Begrijp je dat?’.
    Ik knikte.

    ‘Dingen veranderen niet zo snel als het soms lijkt. De boeken die je zoekt om te begrijpen wat er gebeurt in het schrijven van je grootvader, zijn er misschien niet meer. Het is aan jou om op zoek te gaan naar de mensen die kunnen weten wat er precies gebeurd is’.
    Opeens herinnerde ik mij de begrafenis van Helops; ‘Kan Freyer het weten?’ vroeg ik Aiōn. Hij had zo oud geleken. ‘Freyer is niet iemand die zich bezighoudt met… ons’ was het woord dat hij koos. Een glimlach gleed over zijn lippen. ‘Wie heeft je dat gegeven?’ Aiōn wees naar mijn hals. Het medaillon dat ik op de begrafenis gekregen had van de oudere dame. Ik kon haar gezicht voor mij zien. ‘Ik weet haar naam niet’ zei ik terwijl ik het oog op de achterkant bestudeerde. ‘Hoe zag zij eruit’ vroeg Aiōn.

    Lees hier het volgende deel.

    Ben zo terug – Bart