De dame naast mij vóélt de muziek maar lijkt wat ongemakkelijk met de hele situatie. Haar ogen sluiten zich en haar lichaam beweegt zich op de muziek, glimlacht. Haar vriend achter haar staat verstilt te luisteren.
De set is klaar, het podium ontruimd voor een nieuwe act. Het witte licht in de zaal dood de magie.
Blues: Over gierende gitaren heen zingt een zanger hoe stil het is geweest.
Er lopen een heleboel excentrieke individuen, met allemaal dezelfde baard.
Opgaand in de muziek, met vijfduizend mensen en toch zo speciaal, dat iedereen het gevoel heeft dat de band alleen voor jou speelt.
‘Dit is een festival waar zo’n meisje haar vriendje mee naar toe sleept, omdat zij kaartjes heeft gekocht voor een artiest die zij van één liedje kent’
‘Ja, inderdaad. Dat zij, als hij ’s morgens voor de kast staat zegt: “Anders doe je even leuk je alternatieve trui aan”.’
Van rijmbaar ritme tot monotone melodie…
Van klein begin tot extase in een wilde kakofonie.
De locaties zijn geweldig, de muziek alleen niet zo goed.
Ben zo terug – Bart