Haar zwarte lakschoenen waren door de modder besmeurd toen zij voor zijn deur stond te wachten. Zij had aangebeld en terwijl ze wachtte probeerde zij met een papieren zakdoekje haar schoenen van de modder te ontdoen. Haar aktetas onder haar arm geklemd drukte zij nogmaals op de bel. Nu zij beter oplette hoorde ze helemaal niets. Het was haar de eerste keer niet eens opgevallen. De wind suisde rond haar hoofd. Met haar oor tegen de deur probeerde zij het nog een keer.
Met een triomfantelijk gezicht verscheen de oude man voor het raampje en zei: ‘Ik ga hier niét weg!’
Ben zo terug – Bart