Zijn twee dagen stoppels schuren langs mijn schouderblad. Zijn lippen tegen mijn nek. De adem en kippenvel. Hij trekt mij tegen zich aan. ‘Ik moet morgenochtend vroeg weg…’ spreekt zijn schorre stem, meer in het algemeen. Een zoen. De haren op zijn borst kriebelen mijn rug. Langzaam komt zijn lichaam in beweging. Slaat het laken van zich af en stapt uit bed. ‘Ik ga douchen’. Alleen, bleef ik in een eindeloos bed. Straks is hij een ander. Ik snuif zijn geur, een geest. Straks is hij in pak.
In de zomer vind ik hem leuker; langere haren een robuuster personage.
Ben zo terug – Bart