BenZoTerug

Tag: Stad

  • Eeuwige regen 2/4

    Lees hier deel 1

    Even viel hij stil. Nam een slok van de donkerbruine drank, smakte, likte zijn lippen en zuchtte een diepe zucht. ‘Zolang als ik mij kan herinneren’ begon Turing, ‘zijn er al verhalen over Neamna’. Turing keek door de vlammen van de haard, recht door de muur, in een soort eindeloosheid. Hij snoof diep, zocht in zijn brein waar hij het verhaal moest beginnen. ‘Dit is het verhaal dat mijn opa mij vertelde toen ik als kleine jongen bij hem op schoot zat. 

    Kelmnar Berin was de koning van het vlakke land dat eindigde bij de Leeuwenkopsberg en de Tellerrug. Aan de andere kant was het open water. Om zichzelf en zijn onderdanen te beschermen tegen de landrovers en andere koningen die de vruchtbare grond wilde veroveren, bouwde Koning Kelmnar, Neamna in de luwte van de twee bergruggen. De stad was in tweeën gedeeld door een kleine rivier die uit de grond tussen de twee bergen ontsprong. De ene helft van de stad was gebouwd van de lichte stenen van de Leeuwenkopsberg en de andere helft was gebouwd van de donkere stenen van de Tellerrug. De stroom die tussen de twee delen van de stad stroomde, noemde zij Levenwater.  

    Het kleine koninkrijk was veilig en de gronden rond de stad waren overvloedig. Het was voor de mensen een plaats waar zij een thuis vonden in een wereld die werd beheerst door onzekerheden en argwaan. De vruchtbare grond en de stad Neamna kregen al snel bekendheid door de overvloeden die het land voortbrachten. Ook de twee bergruggen waarbij de stad was gelegen, gaven het koninkrijk rijkdommen. De grote robijnen en smaragden die gevonden werden in de grottenwaren geliefd tot ver buiten het rijk van koning Kelmnar. Deze werden verwerkt in prachtige sieraden. Als twee onbegaanbare bewakers staan de bergruggen achter de stad die hen veiligheid garanderde. Dit zorgde ervoor dat Neamna met alleen bewakers aan de kant van het vlakke land zichzelf veilig kon houden. En zo was het dat de stad, zichzelf voor vele jaren in stand kon houden. Hoewel Koning Kelmnar en de stad veilig waren zorgde de koning ervoor dat met elke uitbreiding, ook de verdediging niet vergeten werd. Een overmoedige koning of landrover zou zomaar op kunnen doemen en alles over kunnen nemen of verwoesten. 

    Op de dag dat koning Kelmnar vijfentwintig jaar op de troon zat werd er een groots feest gevierd. De koningen van de omliggende landen werden uitgenodigd om zijn jubileum met hem te vieren. In de grootste zaal van de stad werd een groots diner georganiseerd. Overal in de stad waren tafels op straat gezet en mensen aten en dronken samen om de koning zijn jubileum te vieren. Er klonk muziek door de hele stad.

    Ben zo terug – Bart

  • Zoeken … III (Een beetje fantasie)

    Lees het vorige deel hier, of lees vanaf het begin! 

    “Toen wij na een paar uur op de wagen hadden gereden, kwamen we aan bij de stad. Bij het binnenrijden was het druk. Iedereen die langsliep moest ergens zijn. De koopmannen riepen hun waren om. De karrewielen ratelden over de straten die grijs zagen van het vuil, dat zich had afgezet tussen de stenen. De grote kathedraal die gebouwd was met het witte marmer, was grauw geworden van de schoorsteenrook.  De Witte Heiligen hadden daar hun thuis gemaakt. Het stadsplein werd door de algemene bevolking als leefplaats gebruikt. Een dronken man hing tegen de waterpomp en twee jongetjes rende achter elkaar aan. Mijn vader tilde mij van de wagen. De stenen van het plein waren glad gesleten. ‘Blijf dicht bij mij,’ zei mijn vader, ‘als je niet weet waar je bent loop dan terug naar de waterpomp, ik kom daar ook naartoe’.  De drukte van de stad was voor mijn plattelandsogen hectisch  en zonder enig doel. 

    Nog voor vader mijn hand kon pakken was er onenigheid aan de andere kant van het plein. De menigte die zich gevormd had bestond voornamelijk uit arme mensen, die in een cirkel rond een groep mensen in witte habijten stond. De groep waaierde over het plein. De onenigheid was ontstaan door twee mannen die beiden beweerde dat zij als eerste aan de beurt waren. De rest van de menigte waren mensen die in hun nieuwsgierigheid op de drukte afgekomen waren. De massa groeide snel dat veel geduw en getrek tot gevolg had. De witte gewaden kwamen rechtstreeks op ons aflopen. Een arm duwde mij aan de kant, een schroeiende pijn nam elke waarneming weg. Rode vlekken verhinderde mij het zicht. Opeens was ik weg. Een donkere straat ingedrukt door de mensen. Ergens hoorde ik mijn naam. ‘Ik ben hier!’ riep ik, maar ik kwam niet boven het geluid uit. 

    Uit de schaduw van de witte kathedraal kwam een vrouw met lange grijze haren. Zij kreunde terwijl ze naar voren stapte. ‘Jonge man,’ zei ze met een krakende stem, ‘ben je hier alleen?’. Het was koel in de schaduw en rustiger na de hectiek van het drukke plein. ‘Mijn vader…’ probeerde ik haar uit te leggen. ‘kom maar naar binnen, dat is veiliger’. Zij wees naar de kleine houten zijdeur. ‘Ik moet naar de waterpomp… vader wacht daar op mij’, probeerde ik haar uitnodiging weg te wuiven. ‘Je wordt platgedrukt door de mensen, binnen kun je wachten tot het rustiger wordt’. Zij stond al half in de deuropening. Voorzichtig stapte ik naar binnen. Haar hand greep mijn schouder beet. 

    De dame voegde zich bij de andere zusters. De oudste van de drie dames stapte naar voren. ‘Wat wilde je vragen?’, zei ze zonder enige emotie. Haar woorden bleven hangen in de lucht. Overdondert door de onverwachte vraag bleef ik sprakeloos staan. De met wierook gevulde ruimte, maakte mijn hoofd wollig. Ik kon geen vraag bedenken. ‘Mijn vader wacht bij de waterpomp’, zei ik hopeloos. De binnenkant van de kathedraal was donker, geen witte heilige maar grijze dames in grijze gewaden. Het was koud na de warme buitenlucht. ‘Je bent hier alleen?’ vroeg de andere dame. ‘Mijn vader is buiten en…’ 

     ‘Je bent alleen gelaten.’ De dame trok haar wenkbrauwen omhoog. ‘Nu moet je het zonder doen. Alleen op de wereld.’ Ik probeerde er tussen door te komen maar telkens als ik het probeerde, begon de dame weer te praten. ‘Je vader heeft je verlaten’.
    ‘Niet! Mijn vader wacht op mij. De menigte heeft ons uit elkaar gedreven. Ik moet hem zoeken!’. De dames keken mij met grote lege ogen aan. ‘Kind’, zei de jongste van de drie. ‘Je weet niet waar je het over hebt. Wees maar blij dat wij je hebben gevonden anders had je op straat moeten leven.’ 

    Het grijs werd steeds donkerder rondom mij. Met veel kabaal sloeg de deur open. ‘Helops!’, mijn vader kwam naar binnen gestormd. ‘Ah, u bent de vader?’, zei de oudste dame. ‘Mijn zoon! Waarom heeft u hem meegenomen? Ik heb hem gezegd bij de waterpomp op mij te wachten’, vader keek kwaad. ‘U heeft hem alleen gelaten’ zei de oudste dame. De woede was van mijn vaders gezicht af te lezen. ‘Een vader die zijn jonge zoon alleen laat… dames, wat vinden wij daarvan?’. Een zweem van een glimlach speelde rond de mond van de oudste. ‘Ja, ja’,  zei de derde dame die tot nu haar mond had dicht gehouden. ‘Het ouderschap laten vallen. Misschien moeten wij die taak maar overnemen. Meneer ontzetten uit zijn functie’. ‘U bent niet geschikt als ouder’, zei de jongste. ‘Ja, ja’ zei de middelste dame weer. ‘Wij hebben hier de zorgtaak’, zei de oudste dame ‘en als u zich niet geroepen voelt om daar aan te voldoen, moeten wij dat overnemen’. ‘Helops!, hier!’, commandeerde mijn vader mij. Ik had hem nog nooit zo tegen mij horen spreken. Ik rukte mijn schouder los waar de oudste dame mij nog steeds vast had. Pas toen ik los was voelde ik mijn lichaam weer warm worden. Alsof alle gevoel voor warmte opeens weer onderdeel van mijzelf was geworden. Half achter mijn vaders been verscholen keek ik de dames uitdagend aan. Vader raspte onbegrijpelijke woorden. Blaffend naar de dames. Zíj doken in één en stapte alle drie tegelijkertijd naar achteren. Zij waren bang. Maar voor wát?

    Op de weg terug naar huis werd er niet gesproken. Alleen zei vader; ‘niets tegen je moeder zeggen! Die zou alleen maar ongerust worden’. Zo ontdaan van het hele voorval durfde ik niet te vragen wat hij in de kathedraal tegen de drie dames had gezegd. Misschien moet ik het vader later eens vragen.”

    Lees hier verder.

    Ben zo terug – Bart