If boy meets boy…
Does that leave two girls on their own?
Ben zo terug – Bart
Categorie: Stukjes onzin
-
Heteronormative
-
Boeken Kopen
Het grootste probleem met boeken is niet dat de verhalen verdwijnen als je ze gelezen hebt; het grootste probleem is dat zij een verslavende werking hebben op je brein. Eigenlijk is dat niet helemaal waar… om eerlijk te zijn is het de ruimte. Mijn boekenkast puilt zo langzamerhand uit. En toch, als ik mijzelf weer eens onverhoopt in een boekwinkel terug vind, kom ik er steeds uit gewandeld met minstens één boek. Twee weken geleden was ik in Steenwijk. Daar vind ik mijzelf zo af en toe terug, verdwaald in een wereld vol nieuwe maar vooral tweedehands boeken. Titels lezend van plank tot plank. In deze wereld, opgebouwd uit letters, kwam ik van alles tegen waarvan ik niet wist dat ik het zocht. Een grijze stoffen kaft met zwarte letters bedrukt: Willem Elschot Verzameld Werk! Nadat ik afgelopen zomer “Kaas” van hem had gelezen, wilde ik wat meer en bleef zijn naam in mijn achterhoofd zweven. Met deze bundel had ik in één keer zijn gehele oeuvre.
Rustig struinend kwam ik bij de volgende. Een aanvulling van de Gerard Reve boeken: “Moeder en Zoon”. De lichtgrijze kaft was nog omhuld met dezelfde lichtgrijze papieren hoes. Daarna kwamen er een paar planken met interessante titels of namen, maar niet genoeg om mij aan te zetten tot kopen. Pas bij de S, Jean-Paul Sartre “De Muur”. Ooit had ik het korte verhaal gelezen. In diezelfde zomervakantie had ik ook een aantal essays gelezen van Albert Camus. Eén daarvan was een recensie van “De Muur”.
Het laatste dat ik vond was een eerste druk van een dichter. Alleen waren het geen gedichten. Leo Vroman Proza. Het eerste dat ik altijd doe als ik een boek vind wat mijn nieuwsgierigheid wekt: staat er voorin iets geschreven…? Bij tweedehands boeken krijg je als je geluk hebt, een extra verhaal.
Leo Vroman Proza eerste druk 1960 Soms krijg ik ideeën bij de namen. De jaartallen, data die in de boeken geschreven staan en in sommige gevallen krijg je een bericht van de gever aan de ontvanger.
Ik kan nooit helemaal loskomen van de gedachte dat iemand afscheid heeft moeten nemen van een boek dat iemand met een inscriptie aan hen gegeven heeft. Dan vult mijn hoofd zich met vragen.
Wie was deze persoon? Van wie heeft hij/zij het gekregen? Wat heeft die persoon uit het boek gehaald? Heeft het boek betekenis gehad voor hem/haar? Hoe is het hier gekomen?Nooit komt daar iets uit. Toch blijft het mij altijd mateloos fascineren.Ben zo terug – Bart
-
Concert II (En 100 woorden terug.)
Langzaam loopt de zaal leeg. Een laatste biertje voor de wandeling naar het station. Mijn oren ruizen na in de afwezigheid van al het geluid. Een snel afscheid en wij reizen terug naar ons eigen leven. De betekenis van sommige liedjes is veranderd door het licht en de omgeving, andere door de gesproken intermezzo’s. Nog andere hebben licht geworpen op teksten van eerdere albums. Mijn brein zindert, na een avond vol muziek uit de ziel. Het bevestigt dat de mensheid eeuwig zoekt naar een beschrijving van zijn leven. De trein is nagenoeg leeg. Dé plaats om het leven te beschrijven.
Ben zo terug – Bart
-
Concert I (100 woorden heen…)
Een lichte spanning neemt bezit van mijn lichaam. “Een uur of twee op centraal?” vraagt een berichtje mijn aandacht. Het is een afspraak die we telkens weer maken. De lift tussen perron twee en drie, daar zullen wij elkaar ontmoeten. Ik heb de hele rit om nogmaals het album door te nemen. Mijn handen zijn klam, een tinteling speelt door mijn brein, in afwachting van het live-optreden. Anderhalf uur luisteren naar de observaties van een ander leven. De muziek sluit mij af voor de wereld om mij heen. Wat wil ik vanavond graag horen? vraag ik mijzelf af.
Ben zo terug – Bart
-
(In de steigers) Werk
Inde steigers WerkDe eerste regel die hij typte, was als een startplaats zonder dat hij mee mocht bewijs van deelneming, een richting die hij wilde lopen. Het Dat was het begin eerste waar hij aan kon denken. Het was een begin. Nog niet duidelijk of uitgewerkt, gewoon eem een begin. En zoals zo vaak met een begin het koste hem het bracht minder alleen maar vragen met zich mee. De eerste regel die hij typte was als een startplaats zonder dat hij mee mocht doen. Een bewijs van deelnming, een richting die hij wilde lopen. Een steeds verder ontwikkelend net van vragen en beschreven antwoorden.
Ben zo terug – Bart
-
Muggenbulten
‘Heb je ook jeuk?’
Vroeg de dokter.“Sophie”
Ben zo terug – Bart
-
Festival gedachtes en observaties
De dame naast mij vóélt de muziek maar lijkt wat ongemakkelijk met de hele situatie. Haar ogen sluiten zich en haar lichaam beweegt zich op de muziek, glimlacht. Haar vriend achter haar staat verstilt te luisteren.
De set is klaar, het podium ontruimd voor een nieuwe act. Het witte licht in de zaal dood de magie.
Blues: Over gierende gitaren heen zingt een zanger hoe stil het is geweest.
Er lopen een heleboel excentrieke individuen, met allemaal dezelfde baard.
Opgaand in de muziek, met vijfduizend mensen en toch zo speciaal, dat iedereen het gevoel heeft dat de band alleen voor jou speelt.
‘Dit is een festival waar zo’n meisje haar vriendje mee naar toe sleept, omdat zij kaartjes heeft gekocht voor een artiest die zij van één liedje kent’
‘Ja, inderdaad. Dat zij, als hij ’s morgens voor de kast staat zegt: “Anders doe je even leuk je alternatieve trui aan”.’Van rijmbaar ritme tot monotone melodie…
Van klein begin tot extase in een wilde kakofonie.De locaties zijn geweldig, de muziek alleen niet zo goed.
Ben zo terug – Bart
-
Een dagje vrij?
‘Ik moet mij verontschuldigen! ik heb geschreven dat beloof ik. Alleen waar aan ik heb geschreven is een onderdeel van iets groters, waardoor het vrij lastig te delen is. Het liep lekker, de woorden wisten hun weg via mijn brein naar mijn hand en vingers te vinden. Daarin tegen lukte het mij niet een klein verhaaltje voor vandaag te bedenken. Mijn brein laat zich slecht verleiden om naast intens bezig te zijn met een verhaal ook een kleiner zijpad te bewandelen. Hoewel ik wel een idee heb voor een kort verhaal, wil ik met zoveel aandacht als ik vandaag had om aan het groter geheel te werken, mij ook toe leggen op de korte stukken die ik schrijf. Ik zit buiten onder een parasol in de schaduw omdat ik gegrild mijn appartement ben uit gekomen. Benauwd.
Ik zit vlak bij het water en een boom die voor de meeste schaduw zorgt. Tussen de bedrijven door ben ik even snel langs de boekhandel gelopen om het nieuwe boek van J. M. Coetzee “De schooldagen van Jezus” te kopen. Ben benieuwd heb nog nooit iets van hem gelezen. Daar ga ik vanavond aan beginnen nadat ik het laatste verhaal uit “De Dame met het Hondje” heb gelezen. Maar goed ik dwaal af. Het schrijven. Door de laatst genoemde bundel ben ik op het idee voor het korte verhaal gekomen. Meer ga ik er niet over zeggen. Alleen dat het nog geschreven moet worden. Het bestaat als geheel in mijn hoofd maar op papier zijn het wat schimmige aantekeningen en beschreven beelden. Zoals dat gaat met het creëren van een verhaal.
Ik wens iedereen nog fijne en bijzonder warme dagen toe…’Ben zo terug – Bart
-
Art Poetry
Digitale tekst maakt voor een andere vorm van Art Poetry… Een poging met de laatste pagina van Douglas Adam’s So long and thanks for all the fish.
Ben zo terug – Bart
-
Stukjes onzin
Lichaam
Als mijn tweede voet de regen verlaat en zich bij zijn gelijken voegt, het droge portiek in, zoeken mijn ogen als waren zij één, vertroebeld door bespatte brillenglazen, het bellenbord af. Mijn wijsvinger strekt zich zonder twijfel tot mijn hoofd zich probeert te herinneren welke bel de juiste was. Beweegt mijn vinger zich langs de verschillende bellen tot mijn hoofd zich weer herinnerd.
Gesprekje
– Ik wil je kennen.
– Wat wil je weten?
– Hoe kan ik dat weten als ik je niet ken?Bij binnen komst
Ik ben verlegen als ik binnen kom, ben enkel nog bezig met mijzelf zo onzichtbaar mogelijk te maken. Op te gaan in de groep mensen, niet meer het individu zijn. Een waar is Wally figuur.
Visite
‘… Weet je wie er dood is? Ouwe Siemen. Ja zomaar opeens. Nee dat is de andere broer. Hij had drie broers toch. Je weet wel hij woonde naast Alie. Hoe heet zij ook alweer Witteman?’
‘Witteveen.‘
‘Witteveen inderdaad. Toen woonde zij nog aan de Hoge Elft. Zij is later naar ’t Zand verhuist. Weet je nog wel. Haar man is toen voor de trein gesprongen.’Verbroken stilte
In diep gesprek met haar telefoon stapt ze binnen, zonder pardon perst zij zich in de enige lege plaats in de stilte coupé.
Gedachten verstoord
Groot en breed en Zweeds en… een rand van Björn Borg ondergoed boven de rand van zijn broek.
En dan?
Het licht dat de lantarenpaal neer laat vallen verdrinkt, nog voor het de grond kan raken, in de schreeuwende reclame. Letters in neon, lopende led verlichting en dan…?
Op gevoel zoekend naar licht
Langzaam sloot hij de deur achter zich. Te snel. In de nacht, die met het dicht gaan van de deur ontstond, voelde hij rond de deurpost op zoek naar licht.
Ben zo terug – Bart